کد مطلب:30675 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:110

تربیت یكی از مهمترین واقعیتهای نظام هستی است كه در همه چیز قابل پیاده شدن و ثمره دادن می باشد. نه تنها انسان را می شود تربیت كرد و در خودسازی و جامعه سازی موفق نمود، بلكه حیوانات و نباتات را نیز می شود، تحت تربیت گذاشت و با روشهای تربیتی به سوی برخی از ارزشها سوق داد.

گرچه موجودات زنده همه تربیت پذیرند، اما تربیت پذیری انسان از ویژگیهای خاصی برخوردار است. انسان با برخورداری عقل و تدبیر و عواطف انسانی، تربیت پذیرتر از دیگر موجودات نظام آفرینش می باشد. در این مورد امام علی (ع) می فرمایند: از كسانی مباش كه پند و اندرز به آنها سودی نمی بخشد، مگر آنكه سخت در توبیخ آنها مبالغه شود زیرا انسانهای عاقل با اندرز و آداب پند می پذیرند اما چهارپایان با زدن.

با توجه به پندآموزی و تربیت پذیری انسان، امام علی (ع) سفارش می كند كه در تربیت كودك، در تربیت نفس و در تربیت افراد جامعه باید شتاب نمود و تربیت را بر هر كار دیگری مقدم داشت. زیرا ممكن است آداب و روشهای زشت و ناروا دلهای پاك را آلوده سازد و تربیت و سازندگی را ناممكن.